Trots
Terwijl ik rustig in de kantine van een zo goed als lege MBO school zit te wachten tot Manouk terug komt uit haar praktijkexamen, word ik aangesproken door haar mentor die even koffie gaat halen. Ze is trots, want Manouk valt op een positieve manier op bij de externe examinatoren. Is dit bijzonder? Voor velen niet, maar voor ons......
Want wat doet het met je als je als 3 jarige te horen krijgt dat je waarschijnlijk nooit goed gaat praten, niet aan het verkeer deel gaat nemen, geen normale opleiding kunt gaan volgen.
Wat doet het met je als je een beperkte belastbaarheid hebt en maar 4 uur per dag onderwijs volgt en verder in je eigen tijd en op je eigen tempo aan zelfstudie doet via afstandsonderwijs.
Wat doet het met je als je als peuter en kleuter meerdere wisselingen binnen het speciaal onderwijs hebt moeten maken omdat ze je niet begrepen.
Wat doet het met je als je een jaar langer op je reguliere basisschool moet blijven omdat je een zware orthopedische operatie moet ondergaan en een jaar moet revalideren, waardoor starten als brugpieper niet zo verstandig is.
Wat doet het met je als je in je eerste jaren van het regulier voortgezet onderwijs zo vaak moet verkassen. Niet omdat je het cognitief niet kunt, maar omdat ze niet willen kijken naar je kwaliteiten en zich alleen maar focussen op je beperkingen.
Wat doet het met je als je daardoor het vertrouwen in het schoolsysteem kwijt bent.
En nu.....Twee jaar na het behalen van haar welverdiende VMBO-TL diploma op een hele fijne cluster 3 school staat ze voor een nieuwe mijlpaal. Na vandaag nog één examen, maar we twijfelen niet of ze die gaat halen. Twee jaar regulier MBO, een kleine overzichtelijke klas, begripvolle docenten, een taxi die nog wel eens de planning aan moest passen vanwege roosterwijzigingen. Ze heeft voor ons nu al bewezen dat het kan, je kunt met beperkingen een startverklaring halen. Wellicht niet het niveau die je naar aanleiding van je IQ zou verwachten en ja dat blijft soms nog steeds lastig om mee om te gaan. Maar gaat het daarom?
Het gaat om.......
Doen waar je gelukkig van word.
Kansen pakken die wel geboden worden.
Hulp accepteren van mensen om je heen.
Op tijd de zoektocht starten naar je passies.
Artsen, therapeuten, scholen en hulpverleners zoeken die echt naar je kijken en buiten de gebaande paden durven te lopen.
‘Brutaal’ zijn of een ‘brutale’ moeder hebben.
Maar die nu vooral een TROTSE moeder is.
Lieve ouders er zijn echt veel mogelijkheden die aangewend kunnen worden. Informeer, overleg, vraag hulp, maar bovenal geef niet op. Samen met een goede back-up van hulpverleners, ervaringsdeskundigen, digitale mogelijkheden en een reële kijk kan er letterlijk een wereld open gaan......voor nu en voor later.
Liefs Kim, ambassadeur van Zorgeloos naar School